Z życia klas IV-VIII

            W sobotę 18 lutego nasza klasa pojechała do Olsztyńskiego Teatru Lalek na adaptację lektury Ferenca Molnara „Chłopcy z Placu Broni”. Występy trzech aktorów na kameralnej scenie pozwoliły na lepszy kontakt z widzami. Wykonawcy zadawali publiczności pytania, na które sami  z trudem znajdowali odpowiedzi. Scenografia była prosta i funkcjonalna. Odtwórcy ról bawili się jak dzieci. Bardzo podobał mi się efekt skrzypiących drzwi, których tak naprawdę nie było. Oświetlenie dodawało charakteru sztuce. Wykorzystano fragmenty muzyki zespołu Lenny Valentino.
             Na scenie artyści grali rolę trzech mężczyzn – przyjaciół ze szkoły podstawowej, którzy spotykają się po latach. W dziecinny, śmieszny sposób spędzali czas wolny. Jeden z nich prosił kolegów o pomoc w napisaniu wypracowania dla córki na temat honoru i odwagi w „Chłopcach z Placu Broni”. Wykonawcy świetnie przechodzą ze świata realnego do scen z książki, wcielając się w role chłopców. Te zmiany są zrozumiałe dla widzów znających treść. Najbardziej podobała mi się gra aktorska prawnika i jednocześnie Nemeczka. Ciekawie wyglądały sceny w wannie.
              Przedstawienie na długo pozostanie w mojej pamięci. Chętnie obejrzałbym je jeszcze raz, bo często jak skupiałem się na grze jednego aktora, umykały mi ważne elementy gry pozostałych. Dla mnie to była taka sztuka w nowoczesnym wymiarze.

Odpowiedź na to pytanie można znaleźć oglądając spektakl w wykonaniu piątoklasistów.

Relacja ucznia klasy 5a:

W czwartek, 1 grudnia, nasza klasa była w teatrze na adaptacji utworu literackiego pt. „Ania z Zielonego Wzgórza”. Spektakl był ciekawy i pomysłowy. Scenografia, chociaż skromna, ale funkcjonalna i dobrze dopasowana do sztuki. Rekwizyty i stroje właściwie oddawały realia tamtych czasów. Istotną rolę odegrała muzyka. Aktorzy mogli przy niej swobodnie tańczyć. Najbardziej podobała mi się gra aktora, który wcielił się w rolę Mateusza – ojczyma Ani, ponieważ tak wyobrażałem go sobie czytając fragment książki. Trochę humoru wprowadziła scena, w której Ania i Diana wypiły wino zamiast soku.
Sztuka bardzo mi się podobała. Wszystkie elementy współgrały razem i wywoływały dużo pozytywnych emocji.